"Όπου τη βρείτε, βαρείτε την Τουρκιά"Ο Σταμάτης Λαζάρου δίκαια θεωρείται ο μεγαλύτερος Λαϊκός ζωγράφος στις ημέρες μας.Οι γονείς του μπάρμπα-Σταμάτη κατάγονται από τα Μέθανα. Γνήσιοι Αρβανίτες, κληροδότησαν πολλά από τα Αρβανίτικα προτερήματα στον γιό τους, που είδε το φως της ζωής το 1915 στα Ταμπούρια του Πειραιά.Με τα κακοτράχηλα βουνά του χωριού του και τους σκληροτράχηλους συμπατριώτες του είχε συνεχή επαφή. Μόνο δύο τάξεις κατάφερε να τελειώσει στο γυμνάσιο του Πειραιά. Η επιτακτική βιοποριστική ανάγκη της οικογένειας τον ανάγκασε να ριχτεί στην βιοπάλη, μα το πάθος του για την ζωγραφική τον ακολούθησε σε όλες τις σκληρές βιοποριστικές του περιπέτειες. Τα πρώτα τελάρα του νεαρού ζωγράφου ήταν αυτή η ίδια η τσιμεντένια αυλή του σπιτιού του, που την στόλισε με θέματα της καθημερινής πειραιώτικης ζωής.

Βασίλης ΤσιτσάνηςΟ μεγαλύτερος Έλληνας μουσικοσυνθέτης, στιχουργός και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, της νεώτερης Ελλάδος. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα από γονείς Ηπειρώτες. Τσαρουχάς ο πατέρας του, είχε ένα μαντολίνο με το οποίο έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά κλέφτικα τραγούδια της πατρίδας του. Αυτά ήταν τα πρώτα ακούσματα του μικρού Βασίλη μαζί με τις βυζαντινές ψαλμωδίες που άκουγε στην εκκλησία. Στα 11 χρόνια του χάνει τον πατέρα του και μόνον τότε πέφτει στα χέρια του το μαντολίνο - το οποίο στο μεταξύ έχει μετατραπεί από κάποιον ντόπιο οργανοποιό σε μπουζούκι.

Ο Γιώργος Μπάτης ήταν ένας από τους πρώτους και επιδραστικότερους μουσικούς του ρεμπέτικου καθώς και γνωστός μάγκας του Πειραιά. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιώργος Τσώρος, ενώ ήταν γνωστός και ως Γιώργος Αμπάτης. Είχε μεγάλη αγάπη για τη μουσική και είχε σημαντική συλλογή μουσικών οργάνων (μπουζούκια, μπαγλαμάδες, κ.ά.).

Μάρκος ΒαμβακάρηςΟ Μάρκος Βαμβακάρης γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στον συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας στην Ερμούπολη της Σύρου από οικογένεια καθολικών.Οι γονείς του ήταν φτωχοί αγρότες. Ήταν ο πρωτότοκος από έξι αδέλφια.Ο παππούς του έγραφε τραγούδια και ο πατέρας του έπαιζε γκάϊντα. Για το θρήσκευμά του απέκτησε αργότερα και το παρατσούκλι "Φράγκος". Σε ηλικία 12 ετών ο Βαμβακάρης έφυγε από τη Σύρο και πήγε στον Πειραιά. Αργότερα τον ακολούθησε και η οικογένεια του. Εκεί ασχολήθηκε με διάφορα επαγγέλματα όπως φορτοεκφορτωτής, εργάτης σε ορυχείο γαιάνθρακα, λούστρος, εφημεριδοπώλης, εργάτης σε κλωστήρια, και περίπου το 1925 ως εκδορέας. Εκεί έμαθε μπουζούκι και άρχισε να γράφει τραγούδια, εντυπωσιάζοντας με την ταχύτητα που έμαθε το όργανο αυτό και με την ικανότητά του.

ο Μπαγιαντέρας
O Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ρεμπέτες ερμηνευτές, οργανοπαίχτες και συνθέτες.Το παρατσούκλι «Μπαγιαντέρας», προέρχεται από το γεγονός ότι του άρεσε η οπερέτα του Έριχ Κάλμαν «Μπαγιαντέρα» και μάλιστα έπαιζε στο μπουζούκι το ομώνυμο τραγούδι της. Ο Μπαγιαντέρας, έγραψε τραγούδια που γνώρισαν πολύ μεγάλη επιτυχία, όπως τα Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη, Χατζηκυριάκειο, Σα μαγεμένο το μυαλό μου και άλλα.Μια από τις μεγαλύτερες ατυχίες στη ζωής του Μπαγιαντέρας ήταν ακόμα το γεγονός ότι τυφλώθηκε το 1941 και μάλιστα πάνω στο πάλκο, την ώρα που τραγουδούσε.Καταγόταν από τον Πόρο. Ο πατέρας του Γιάννης Γκόγκος, ήταν Ποριώτης, και η μητέρα του Αγγελική από την Ύδρα. Ο πατέρας του ήταν υπαξιωματικός του Λιμενικού και μια μετάθεση, έφερε τα πράγματα έτσι, ώστε να γεννηθεί στον Πειραιά, στο Χατζηκυριάκειο, το 1903.

H Aθήνα γιόρταζε το Mάη χαρούμενα μέσα στους κήπους και στα λουλούδια. Όταν η πόλη ήταν ακόμα μικρή, ο γιορτασμός αυτός είχε μια ομορφιά γοητευτική. Έτρεχαν όλοι προς τους ανθόκηπους, που ήσαν στα βορεινά της πόλης. Eκεί πέρα: «στα Πατήσια, στα Πατήσια, όπου πάει ο δρόμος ίσια»... Γιατί στα Πατήσια τότε ήσαν οι μεγάλοι ανθόκηποι. Eκεί έμπαινε ο κόσμος κ έκοβε άνθη ανεμπόδιστα. Τα τελευταία σπίτια των Αθηνών έφταναν στην πλατεία Αγάμων (κατόπιν Αμερικής), ενώ στις δύο πλευρές της λεωφόρου υπήρχαν κέντρα, τα «εξοχικά» όπου οι Αθηναίοι ικανοποιούσαν την πείνα της εξοχής υπό τους ήχους καντάδων.