A. Αντάνης: Μόνο για μια τετραετία… (συμπολίτευση και αντιπολίτευση)

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΡΙΣ ΑΝΤΑΝΗΣ: Πρόσφατα έστειλα ένα κείμενο σε πολλούς φίλους αλλά κυρίως στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, δηλαδή στο Porosnews. το Porosplus, το www.koutouzis.gr και την Καλαυρία. Το κείμενο που έστειλα το πήρε ο καθένας από την δική του ατομική γωνία και:
>Άλλος το δημοσίευσε αυτούσιο γιατί τον βόλευε η άποψή μου
>Άλλος με μέμφθηκε με ευγένεια, γιατί δεν το βόλευε η άποψή μου
>Άλλος «τα πήρε στο κρανίο» και ντρέπομαι να σας πω τι άκουσα από το τηλέφωνο, sms, e–mail, κλπ, γιατί κατά τη δική του μικρή γνώμη, απορίας άξιον γιατί τον θαύμαζα κάποτε-τον έθιγε προσωπικά η άποψή μου, αλλά δεν ήθελε και να φανεί δημοσίως.
>Άλλος με ειρωνεύτηκε, άλλος με σάρκασε
>Μερικοί είπαν και κάποια «εύγε».
Όλους τους παρακάλεσα να αναδημοσιεύσουν ένα άρθρο μου, που είχα γράψει μετά τις 2ες εκλογές του 2012. Φυσικά δεν το αναδημοσίευσαν αυτοί που το είχαν – το Porosplus- δεν υπήρχε τότε, αλλά και οι άλλοι όχι μόνο δεν απαίτησαν να αναδημοσιευτεί, αλλά πέσανε να με φάνε, οι περισσότεροι, ξέρετε γιατί; Γιατί τόλμησα να ξαναμιλήσω για συναίνεση.
Εγώ δεν έχω δική μου εφημερίδα για να δημοσιεύω αυτά που θέλω κι έτσι τα στέλνω για δημοσίευση στα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Σχεδόν όλοι όμως είτε τα περνάνε από λογοκρισία εάν κρίνουν ότι αντιβαίνουν στις πεποιθήσεις τους, είτε με περνάνε εμένα «γενεές δεκατέσσερες» και δεν ξέρω πού να πάω να κρυφτώ. Βλέπεις πολλοί συμφωνούν μαζί μου, αλλά άλλος βαριέται να σχολιάσει, άλλος φοβάται να εκτεθεί, άλλος μου στέλνει ανεκδοτάκια, άλλος με ενημερώνει ότι στη Λαπωνία μια κατσίκα γέννησε εννιάδυμα κ.ο.κ.

Δεν έχω κανένα παράπονο από κανένα. Ο καθένας κρίνει κατά την κρίση του και δεν επιτρέπει σε κανέναν άλλο να κρίνει κατά τη δική του κρίση. Αυτό το έχω ζήσει ανέκαθεν.
Αλλά βλέποντας αυτά που συμβαίνουν ΤΩΡΑ, αυτή τη στιγμή, σας στέλνω αυτό το χρονογράφημα και σας παρακαλώ να το διαβάσετε οι φίλοι μου. Και ε σεις που έχετε τα τοπικά μέσα ενημέρωσης να το αναδημοσιεύσετε. Μη σχολιάσετε μόνο αυτό εδώ το μήνυμά μου. Αυτό εν είναι παρα το διαβιβαστικό. Αναδημοσιεύστε μόνο το συνημμένο.
Γνωρίζω ότι μάλλον δεν θα γίνει αποδεκτή η παράκλησή μου, από τα τοπικά μέσα, αλλά ακόμα και να γίνει μπορεί να μην έχει κανένα αποτέλεσμα. Αλλά έστω και ένας αναγνώστης ή φίλος να δεχθεί τα περί συναίνεσης και γράψει ένα θετικό σχόλιο, τότε είναι μεγάλο το κέρδος. Θα γίνουμε… δύο. Και ξέρεις τι σημαίνει από ένας να γίνουμε δύο; Αύξηση κατά εκατό τοις εκατό (100%)
Με εξαίρετη τιμή
Αριστείδης Παναγιώτου Αντάνης
Δημότης Πόρου
Συνημμένως : 1 χρονογράφημα, γραμμένο και αναρτημένο μετά τις δεύτερες εκλογές του 2012

Είναι απορίας άξιον. Τι συμβαίνει σε αυτήν εδώ τη χώρα με τις πολλές φυσικές ομορφιές; Σε αυτή τη χώρα με τα ωραία τοπία, τα κάτασπρα νησιά, τις απέραντες παραλίες, τους δρυμούς, τα περήφανα βουνά; Στη χώρα που θα μπορούσε να είναι ένας επίγειος παράδεισος για κάθε επισκέπτη και έχει γίνει κόλαση για τους κατοίκους της!
Είναι απορίας άξιον. Τι συμβαίνει μέσα στα μυαλά όσων ασχολούνται με την πολιτική; Σε αυτήν εδώ τη χώρα όπου επικρατεί γενικώς και… εξαδιαιρέτου- καλό, έ;- ένα χάος σε κάθε παράμετρο της αφόρητης ζωής των κατοίκων.
Είναι απορίας άξιον πώς, εδώ και παρα πολλά χρόνια κυριαρχούν η κομπίνα, η λοβιτούρα, η φοροδιαφυγή, ο παράνομος πλουτισμός, η κερδοσκοπία, η κοροϊδία, ο παραγοντισμός, η αναξιοκρατία, ο εκβιασμός, η δωροδοκία, η δωροληψία, η κλεψιά, η υπεξαίρεση, η κακή διοίκηση, η δυσπιστία, η απιστία, η αργομισθία, ο ωχαδερφισμός, η κακομοιριά, το ρουσφέτι και βέβαια η αιώνια κόντρα μεταξύ πολιτείας και πολιτών! …
Μέσα στη ζωή των κατοίκων κυριαρχούν όλα αυτά τα φαινόμενα. (Σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου. Νομίζω.)
Μέσα στα μυαλά όσων ασχολούνται με την πολιτική δεν υπάρχουν; (Σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου. Εδώ μόνο! Νομίζω…)
Και όταν λέμε όσων εννοούμε όλων. Γιατί δεν μπορεί να μη τα βλέπουν όλοι αυτά. Δηλαδή δεν τα βλέπουν όλοι όσοι είναι μέσα στα κόμματα; Δεν τα βλέπουν; Μη μας πεις πως δεν τα βλέπουν, γιατί θα μας τρελάνεις.
Είναι απορίας άξιον, λοιπόν, ότι αφού τα βλέπουν πώς και δεν θέλουν να τα εξαφανίσουν;
Αλλά εμείς οι απλοί άνθρωποι, οι πολίτες, οι δημότες, δεν στέλνουμε τα κείμενά μας, απλά και μόνο για να θίξουμε «τα κακώς κείμενα». Αυτό το κάνουν όλοι. Εμείς έχουμε και προτάσεις. Ιδού μία πρόταση.
>
Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Πώς θα εξαφανισθούν οι παρανομίες που δυναστεύουν τον κόσμο, πολλές μάλιστα από τις οποίες τις προκαλεί ο ίδιος ο κόσμος;
Μόνο ένας και μοναδικός τρόπος υπάρχει. Δηλαδή η λύση είναι μία. Δεν είναι ούτε δύο. (Μία… Λες να μην την ξέρουν; Δεν μπορεί να μην την ξέρουν! Μία είναι…)
Ο κόσμος, σε μια κρίση αυτογνωσίας και αυτοελέγχου, έδωσε με την κρίση του- καλή, κακή, αυτή ήταν- δύο φορές, δύο ευκαιρίες που τώρα είναι μία (ίσως και η τελευταία), για να τον βγάλουν από την κρίση. Έχει στείλει στη Βουλή εφτά κόμματα και έχει δώσει ποσοστά στο καθένα, με τα οποία πάσχιζε να τους πει:
«Δεν θέλω πια κανένα σας να με κυβερνάει μόνος του. Θέλω να συμπράξετε όλοι και να κυβερνήσετε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, για μια τετραετία και όλοι μαζί να ΠΑΤΑΞΕΤΕ την παρανομία. Γιατί όλα τα παραπάνω είναι ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ. Λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά νόμοι υπάρχουν. Μόνο που δεν τηρούνται. Εμείς, ο κόσμος, σάς δίνουμε την ευκαιρία να λύσετε το αιώνιο πρόβλημα και να μας βγάλετε από την κρίση. Δεν μπορούμε να ζούμε έτσι άλλο.»
>
ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑ
Αυτά είπε ο ελληνικός κόσμος στις δύο προηγούμενες εκλογές. Και τότε θα περίμενε κανείς να συσταθεί μια Κυβέρνηση από όλα -ή σχεδόν όλα, τέλος πάντων-τα κόμματα που επέλεξε ο κόσμος, για μια τετραετία, δηλαδή τέσσερα χρόνια, τέσσερα μόνο χρονάκια!
(Μια τετραετία, πόσες φορές να το πούμε; Μόνο για μια τετραετία, όχι παραπάνω, μια τετραετία ακριβώς, μια και μόνο τετραετία, βρεεεεεεεεεεε). Μια τετραετία, για να μας βγάλουν από την κρίση, να οργανώσουν την πατρίδα, να νοικοκυρέψουν τα οικονομικά, να βάλουν τάξη, να ΣΩΘΟΥΜΕ από την καταστροφή.
Και τι έγινε; Εκείνοι - όλοι - αμέσως μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των δεύτερων εκλογών, και αφού δεν πήγαινε άλλο, με το ζόρι τρομάξανε να φτειάξουν μια Κυβέρνηση μόνο με τους τρεις από τους εφτά. Με τα χίλια ζόρια συστάθηκε ένα σχήμα από τους τρεις , αλλά και σε αυτό, από τους δύο εκ των τριών, κανένας πολιτικός δεν είναι μέσα. Από τους τρεις οι δύο είναι απέξω. Και αυτό λέγεται συμπολίτευση; Θα μας στείλουν στο τρελάδικο οι χριστιανοί. Τόσο πολύ υποτιμούν τη νοημοσύνη μας; Το έχουν βρει τόσο εύκολο και το έχουν πάρει σκοινί-κορδόνι; Και με τους υπόλοιπους τέσσερεις; Τι έγινε; Τι έγινε; Θες να μάθεις τι έγινε; Να τι έγινε…
>
ΝΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ
Αυτοί, οι υπόλοιποι τέσσερεις, της αντιπολίτευσης, σιχαίνονται ακόμα και που ακούνε το όνομα των άλλων τριών της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Τώρα να δεις που θα μας αποτρελάνουν και αυτοί οι χριστιανοί - ή μη… χριστιανοί, ότι θέλουν ας είναι- διότι οι «σιχαμερώς» περιγραφόμενες μεταξύ τους διαφωνίες ενός εκάστου, τούς οδηγούν και τους τέσσερεις σε μια 100 % πρακτική… σύμπραξης που έχει ως αποτέλεσμα την αυτεπάγγελτη σύσταση μια μεγάλης αντιπολιτευόμενης παράταξης, με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, και με τις κοινές τους πρακτικές, να αγγίζουν τα όρια της από κοινού υστερίας.
Από τη μια λοιπόν μισούν και καθυβρίζουν τους τρεις της συμπολίτευσης- ο Θεός να την κάνει συμπολίτευση και προφανώς λίγα είναι και τα ψωμιά της- και από την άλλη μισούν και καθυβρίζουν αισχρά ο καθένας τους άλλους τρεις της αντιπολίτευσης, αλλά… τελικά συμπολιτεύονται μεταξύ τους για να αντιπολιτευθούν όλοι μαζί τη συμπολίτευση. Πιάσε το αβγό και κούρευτο.

ΚΑΙ Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ!
Η Συναίνεση πάει περίπατο, αγκαζέ με την Ανοησία. Συγγνώμη δηλαδή, αλλά είναι πολιτική αυτή; Είναι αντιμετώπιση του κινδύνου; Είναι σοβαρότητα; Και όλος ο λαός τους κοιτάει στα χείλια όταν βγαίνουνε και μιλάνε και ελπίζει κάθε φορά που μιλάνε ότι κάτι θετικό θα προκύψει από τα στόματά τους. Κάτι ελπιδοφόρο θα ξεστομίσουν, κάτι που θα δώσει στο λαό μιαν ακτίδα αισιοδοξίας. Κάτι που θα μας δώσει μιαν ακτίδα αισιοδοξίας. Σε μας, το λαό, τον κόσμο που τους διάλεξε, όπως διάολο τους διάλεξε.
Και ανοίγουμε κάθε πρωί τα κανάλια μπας και ακούσουμε κάτι καλό, να χαμογελάσει λίγο το χείλι μας. ΤΖΙΦΟΣ. Κάθε μέρα τζίφος. Πρόσωπα αγριεμένα, ανάλγητα, εχθρικά, φάτσες περίεργες, πολλές φορές άλουστες, με τα σάλια να κρέμονται αηδιαστικά από τα χείλια τους εξ αιτίας του ακατάσχετου -και ακαταλαβίστικου- βερμπαλισμού, με λόγια χωρίς νόημα, να μιλούν χωρίς να αξιολογούν τα λόγια τους, άνθρωποι χωρίς νοιάξιμο για το λαό, εν ονόματι του λαού, να ασχημονούν ασύστολα σε βάρος του λαού. ΟΛΟΙ, βρε... ΟΛΟΙ!
Και είναι και μεγάλο κρίμα γιατί η συναίνεση, το μόνοιασμα, η σύμπραξη, η συνεργασία, μπρος στον κοινό κίνδυνο, ήταν το μεγάλο προτέρημα των Ελλήνων. Έτσι λέγανε όλοι όταν λέγανε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Και μπορεί σε περίοδο ηρεμίας να αλληλοτρώγονταν, αλλά μπρος στον κίνδυνο τα ξεχνάγανε όλα και εφορμούσαν για να σώσουν την πατρίδα, το λαό, τα παιδιά τους. Τώρα, κι αυτή η ελπίδα έσβησε. Μεταλλάχτηκε. (Σε τι; Να το πω; Άσε καλύτερα. Δεν το λέω, από σεβασμό στον κόσμο).
Λέω μόνο, ότι πάνε οι ελπίδες τα όνειρα σβήσαν, που έλεγε και το άσμα.
Μόνη μας ελπίδα πια είναι μπας και διαβάσουνε και κάποιο άρθρο αυτοί της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης και συνέλθουν. Πράγμα δύσκολο, γιατί όλοι αυτοί, δεν διαβάζουν κιόλας. Τα ξέρουν όλα. Τα πάντα! Είναι γνώστες των πάντων και έχουν άποψη επί παντός επιστητού. (Εμένα μου λες; Σαν κι εμένα είναι κι αυτοί…)
Είναι απορίας άξιον, δηλαδή… []
Άρις Αντάνης